The King's Speech (2010)

Ελληνικός τίτλος: Ο λόγος του βασιλιά

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Tom Hooper

Σενάριο: David Seidler

Παίζουν: Colin Firth, Geoffrey Rush, Helena Bonham Carter, Michael Gambon, Guy Pearce

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα εποχής

Λίγα χρόνια πριν την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έχει επικρατήσει στην Αγγλία η παράδοση των λόγων του βασιλιά στο ραδιόφωνο. Για να είναι έτοιμοι σε περίπτωση που αναλάβουν το θρόνο, τέτοιους λόγους έβγαζαν και οι δύο γιοι του. Ο νεότερος απ' αυτούς τραυλίζει, και προκειμένου να καταπολεμήσει αυτό το χρόνιο πρόβλημα, αναζητεί γιατρό που θα τον κάνει άξιο να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του όταν ανέβει στο θρόνο.

Η ταινία κάνει μπαμ απ' το πρώτο λεπτό ότι είναι φτιαγμένη για βραβεία. Προσεγμένη μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια στα κουστούμια και τα σκηνικά, με εξαιρετική σκηνοθεσία, ωραία ατμόσφαιρα και κατάλληλη “βασιλική” μουσική απ' τον Alexandre Desplat (που έχει ρέντα και φέτος btw, και στο Ghost Writer και στο Harry Potter πολύ καλή μουσική). Το στοίχημα που είχε να κερδίσει ήταν να πάρει και το κοινό και όχι μόνο τις δάφνες των κριτικών και των σωματείων. Προσωπικά μου φάνηκε πολύ καλός ο ρυθμός του, και παρόλο που δεν είχε να επιδείξει συγκλονιστικά πράγματα στην πλοκή, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Σ' αυτό βοήθησε αρκετά και το εξαιρετικό cast. Συγκλονιστικός για άλλη μια φορά ο Colin Firth, ένιωθες στο πετσί σου την απελπισία του χαρακτήρα του για την πάθησή του και την ανασφάλεια όταν αναλαμβάνει την εξουσία. Απολαυστικός και ο Geoffrey Rush, αν και μεταξύ μας ο συγκεκριμένος ρόλος δεν πρέπει να είχε καμιά ιδιαίτερη δυσκολία για ηθοποιό της κλάσης του. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ας πούμε ο Timothy Spall σαν Winston Churchill, κι ας έπαιζε σε δύο σκηνές μόνο.

Το μοναδικό μου πρόβλημα είναι ότι θα μπορούσε να κόψει 2-3 σκηνές που βγάζουν μάτι ότι μπήκαν για να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα (πχ η audition του Lionel ή το παιχνίδι με τους γιους του), καθώς φαίνονται ολίγον ξεκάρφωτες. Η ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και δράματος είναι πολύ πιο δύσκολη σε ταινία εποχής, και νομίζω ότι κάπου το έχασε στον τομέα αυτό. Επίσης, όπως και το περσινό πόνημα του Hooper (The Damned United), δεν νομίζω να μείνει και στην ιστορία, κι ας πάρει όλα τα όσκαρ που φαίνεται πως θα πάρει. Γενικά πάντως, η ταινία είναι οπτικά πανέμορφη και αν μπεις στο πνεύμα απ' την αρχή, θα απολαύσεις δύο ώρες ποιοτικού δράματος, που καταλήγουν σε ένα πολύ ωραίο, συναισθηματικό φινάλε. Φυσικά είναι αρκετά ιδιαίτερο το θέμα της, ώστε να μην φαίνεται το ίδιο ενδιαφέρουσα σε όλους, οπότε προσεγγίστε με προσοχή.