127 Hours (2010)
>> Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
Ελληνικός τίτλος: 127 Ώρες
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Σενάριο: Danny Boyle, Simon Beaufoy (βασισμένο στο βιβλίο του Aron Ralston)
Παίζουν: James Franco
Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.
Είδος
Δράμα, Θρίλερ
Ο ποδηλάτης-ορειβάτης-πεζοπόρος Aron Ralston εγκλωβίζεται σε φαράγγι στη Utah, χωρίς να έχει φροντίσει πριν φύγει απ' τον πολιτισμό, να ενημερώσει κανένα προς τα που κατευθυνόταν. Θα περάσει 127 δραματικές ώρες με το δεξί του χέρι σφηνωμένο από έναν βράχο και μια κάμερα τσέπης ανοιχτή μπροστά του.
Έχοντας δει μόλις λίγους μήνες πριν το Buried του Rodrigo Cortes, είναι αναπόφευκτη η σύγκριση. Δυστυχώς το 127 Hours είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, αρκετά κατώτερο. Και λέω “δυστυχώς”, έχοντας στο μυαλό μου τον προ-Slumdog-Millionaire Danny Boyle, και το βάθος που χαρακτηρίζει τις περισσότερες ταινίες του. Εδώ, στηρίζεται σε μια βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία, δίνοντας αρκετά μεγάλη βάση επίσης σε πλάνα της -πανέμορφης- περιοχής γύρω από τα φαράγγια για να εντυπωσιάσει το θεατή. Και ρε αδερφέ, ταινία για έναν τύπο στριμωγμένο σε μια τρύπα βλέπεις, θα περίμενες μια πιο κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Αντ' αυτού, αφιερώνεται αρκετός χρόνος σε αναμνήσεις ή παραισθήσεις του ήρωα, βγάζοντάς σε, ελαφρώς “εκτός κλίματος” σε κρίσιμα σημεία. Παρ' όλα αυτά, ο James Franco είναι αρκετός για να σε κρατήσει κολλημένο στη θέση σου, εναλλασσόμενος με μαεστρία μεταξύ χιούμορ και δράματος, βλέπεις σχεδόν στα μάτια του το δράμα ενός ανθρώπου που στην ύστατη ώρα αρχίζει να αμφισβητεί τις επιλογές που έκανε στη ζωή του. Για να μην αφήσω όμως και τον αγαπητό κύριο Boyle εντελώς παραπονεμένο, υπάρχουν 2-3 εξαιρετικά ευρηματικές σκηνές, και το φινάλε είναι τόσο δυνατό - πλην για γερά στομάχια - που σχεδόν αποζημιώνει για τα αρκετά επιφανειακά 60 προηγούμενα λεπτά.
Γενικά, είναι μια καλή ταινία με όμορφες εικόνες και μουσική, και φανταστικό πρωταγωνιστή, που απογοητεύει όμως αν έχεις υψηλές προσδοκίες απ' τα προηγούμενα έργα του σκηνοθέτη ή απλά αν έχεις δει την καλύτερη ταινία του είδους μέσα στην ίδια χρονιά.
3 σχόλια:
θα του έβαζα μισό αστεράκι ακόμα.
Είμαι σε αυτους που δεν άρεσε το buried και βρήκα αυτό αρκετά καλυτερό του.
Και ο Franco εδωσε ναι, την καλύτερη ερμηνεία του άλλα ηταν και το είδος τέτοιο της ταινίας που τον βοήθησε.
Φαντάσου ότι σκεφτόμουν να του κόψω μισό αστεράκι ακόμα. Απ' τη στιγμή που δεν σου άρεσε το Buried, λογικό είναι να σου άρεσε αυτό περισσότερο. Εγώ εκτίμησα πολύ που το Buried δεν "έκλεβε" με flashbacks ή εισαγωγή, αλλά είχε 90 λεπτά μέσα στο φέρετρο, και πάλι κατόρθωσε να κάνει ωραία πράγματα.
Anw, φαντάζομαι ότι στο μυαλό μου χάνει πολύ επειδή έχω τρομακτικές προσδοκίες απ' τον Boyle, που πριν το Slumdog παρέδιδε αριστουργήματα. Αν ήταν άλλος ο σκηνοθέτης, μπορεί να έγραφα και παιάνες.
Slumdog,κυρίως για τα δυνατά συναισθήματα και τις εναλλαγές αυτών κατά την διάρκεια της ταινίας, την έχω στις 5 αγαπημένες μου από Boyle.
Το 127 δε το έχω τόσο ψηλά, αλλά το βρήκα και αυτο emotional strong
Δημοσίευση σχολίου